"Vergeleken met studies van Indonesische literaturen als de Maleise, Javaanse of Balische, staat de wetenschappel i jke bestudering van de Buginese letterkunde nog in de kinderschoenen. De nog steeds belangrijkste lexicografische hulpmiddelen, catalogi van handschrif¬ten, literatuurbeschouwingen en uitgaven van teksten, stammen uit de vorige eeuw en zijn het produkt van een persoon, de wegbereider voor de studie van het Makassaars en Buginees, B.F. Matthes. Het zal geen verwondering wekken dat zijn werken - hoe essentieel en hoogstaand ook - in veel gevallen geen antwoord kunnen geven op de vragen die de huidige onderzoeker zich stelt. Gelukkig zijn er in de afgelopen hon¬derd jaar publicaties over het Buginees en zijn literatuur blijven verschijnen. Hun akantal is echter gering en valt vrijwel in het niet alt het wordt gesteld naast bijvoorbeeld de kwantiteit van veelsoor¬tige publicaties over de Maleise letterkunde, waarbij een onderzoeker op dat gebied zich gesteund weet door vaak uitgebreide taalkundige en bibliografische middelen. Onderzoek naar teksten dient gebaseerd to zijn op wetenschappel i jk verantwoorde uitgaven van teksten. En . juist hieraan bl i jft voor de student van het Buginees een gebrek bestaan, hoe relatief produktief de afgelopen jaren ook zijn geweest. Als betrouwbare tekstedities van enige omvang kunnen slechts gelden Noorduyn (1955), Tobing (1961), Fachruddin (1983), Zainal Abidin (1985) en Hamonic (1987). Wil men zich op andere dan de in deze studies vervatte teksten richten, dan vindt de onderzoeker al spoedig de zogenaamde ""grijze literatuur"" op zijn weg in de vorm van obscure, getypte of gestencilde publicaties en auwelijks gedistribueerde overheidsuitgaven in alle mogelijke kwali-eitsgradaties. In een ander opzicht lastig zijn de publicaties in het"